Παρότι για πολλά χρόνια , στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το φάντασμα
της ακροδεξιάς έμοιαζε να αποτελεί παρελθόν για την Ευρώπη, την τελευταία δεκαετία έχοντας
επενδύσει στη ρητορική μίσους απεναντι στην αύξηση των μεταναστευτικών ροών, η άνοδος
των δυνάμεων της Ακροδεξιάς είναι αξιοσημείωτη, με εκλογικές επιτυχίες σε σειρά από χώρες
της Ευρώπης.
Το 2024 μάλιστα ήταν μία χρονιά στην οποία η ακροδεξιά κατάφερε να
εδραιώσει εκλογικά τη δύναμη της, την ώρα που η νίκη του Ντόναλντ Τράμπ στις προεδρικές
εκλογές των ΗΠΑ και η στήριξη των ακροδεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων, δημιουργεί ευνοϊκές
συνθήκες και για περεταίρω άνοδό της.
Η ανάλυση του πολιτικού τοπίου της Άκρας Δεξιάς στην Ελλάδα απασχολεί έντονα τους
πολιτικούς και κοινωνικούς επιστήμονες τις τελευταίες δεκαετίες. Όχι μόνο γιατί η άνοδος και
η πτώση της Χρυσής Αυγής υπήρξαν καταλυτικές για τις πολιτικές εξελίξεις και τη δημοκρατία
την περίοδο της οικονομικής κρίσης, αλλά και γιατί ακολούθησαν άλλα κόμματα και
οργανώσεις που πήραν τη σκυτάλη στον χώρο της ακροδεξιάς και του εθνικισμού. Η ακροδεξιά
δείχνει να είναι μια πτυχή της ελληνικής πολιτικής έκφρασης, με άλλους όρους από αυτούς των
πάλαι ποτέ νοσταλγών της Χούντας.
Την τελευταία τετραετία, τα θέματα στα οποία επικεντρώθηκε η κριτική των ακροδεξιών
ριζοσπαστικών ή και νεοφασιστικών κομμάτων, πέρα από τον ευρωσκεπτικισμό και τις
αντιμεταναστευτικές, ισλαμοφοβικές, έως και ρατσιστικές θέσεις που σταθερά υποστηρίζουν,
ήταν η αντίθεση στον υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά του κορονοϊού, η διαφοροποίηση σε
σχέση με τη φιλο-ουκρανική πολιτική της ΕΕ και ενίοτε η πλήρης στήριξη της Ρωσίας του
Πούτιν, αλλά και η δυναμική επίθεση στην «πράσινη μετάβαση». Σε αυτά προστίθεται η
υπεράσπιση της «παραδοσιακής οικογένειας» , η αντίθεση στον «γάμο για όλους» , στα
δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ όπως και ο φόβος απέναντι στις αλλαγές που σημειώθηκαν στο
διεθνές περιβάλλον , τα οικονομικά σκάνδαλα που στιγμάτισαν τα μεγάλα κόμματα, αλλά
κυρίως το τραύμα της οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας, οι πολλαπλές κρίσεις που
ακολούθησαν, η ανασφάλεια των πολιτών στους τομείς των οικονομικών και της εργασίας που
δημιούργησαν ρήξεις και, συνεπώς, ανέτρεψαν τους παλιούς κομματικούς συσχετισμούς. Παρά
το εν γένει κοινό ιδεολογικό ρεπερτόριο, η Άκρα Δεξιά αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες
σε δύο βασικές κατευθύνσεις: αφενός, στην υπερσυντηρητική, εθνοκεντρική και ξενοφοβική
ριζοσπαστική ή λαϊκιστική ακροδεξιά των μικρομεσαίων κυρίως στρωμάτων, και αφετέρου στη
νεοφασιστική, ανοιχτά ρατσιστική και μιλιταριστική τάση εξτρεμιστικών οργανώσεων που
ενίοτε αποκτούν και κοινοβουλευτική έκφραση.
Ηταν τελικά ζήτημα χρόνου να επέλθει το τέλος της Αριστεράς και στη δική μας χώρα;
Δημιουργικές κουμμουνιστικές και αριστερές παραδόσεις όπως και πολιτικές εξουσίες υπήρξαν
και στην Ιταλία και στη Γαλλία και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές πολιτικές κοινωνίες, βέβαια στο
τέλος όλες εξαφανίστηκαν !
Το Αριστερό τόξο στο παρελθόν έδωσε στην Ελλάδα αμφιλεγόμενες προσωπικότητες που
ανέβηκαν στην εξουσία με την ψήφο του λαού σε περιόδους αναγκέων αλλαγών και έδωσαν
προοδευτικές λύσεις, όμως στην μνήμη όλων έχουν στιγματιστεί αυτές οι κυβερνήσεις κυρίως
για την κακή οικονομική διαχείριση της χώρας. Πλέον , η αριστερά στη χώρα μας είναι
διασπασμένη σε μικρότερα κόμματα με το κομμουνιστικό κόμμα να έχει παραμείνει το μόνο
ακέραιο και σταθερό στις απόψεις του. Είναι όμως το παρόν κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο
κατάλληλο να δημιουργίσει τους νέους προοδευτικούς πολιτικούς ηγέτες ;Η κοινωνία άλλαξε
και αλλάζει με το παράδοξο σχήμα να βρίσκεται εναντίον της. Πλέον η αριστερά δεν μπορεί να
εκφράσει και να αφουγκραστεί της ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, με τη πλειοψηφία είτε
να απέχει απογοητευμένα ή να βρίσκει πολιτικό καταφύγιο σε επικύνδινα , δήθεν συντηριτικά
μορφώματα .
Συμπερασματικά, οι κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις εχγώρια αλλά και παγκόσμια , σε
συνδιασμό με τη διάσπαση των προοδευτικών δυνάμεων, αποτελούν καταλυτικό παράγοντα
στην άνοδο των Ακροδεξιών ιδεών.
Add comment
Comments